دلتنگی

وااااای از این دلتنگی های گاه و بیگاهی که سراغ آدم میان و گلوت رو فشار میدن تا جایی که نفست بند میاد و میخوایی جون بدی  و این حالت ساعت ها و گاهی روزها و هفته ها باهات میمونه کم رنگ میشه ولی هرگز فراموش نمیشه و مثل آتیش زیر خاکستر میمونه ..

 

هر از گاهی بیرون میاد و تمام جونم رو میسوزونه و باید کلی با خودم راه بیام و توی ذهنم با خودم حرف بزنم و کلنجار برم تا کمرنگ تر بشه و دوباره روز از نو و روزی از نو ...

اینقدر دلم تنگه که دوست دارم قلبم رو از سینه ام بیرون بکشم و توی برف ها بیاندازم .. بلکم یخ بزنه و همه چی ازش پاک بشه ...

 

پیدا شدن آدمی که سال ها ازش دور بودی و یه گوشه قلبت برای همیشه هست و دوباره رفتنش.. چون همه چی دیگه عوض و نه تو و نه اون نمیتونید کنار هم باشید یه ضربه مهلکه که تاوان سختی داره ..

 

همش دلت میخواد ازش خبر بگیری و ببینی چی میکنه .. ولی نمیشه چون شرع و عرف و ... این امکان و بهت نمیده ..  مجبور میشی در دلت رو محکم ببندی تا زیادی برای پیام دادن و حرف زدن و .. تالاپ و تلوپ نکنه ...  و سعی می کنی برای هزار میلیون بار فراموشش کنی و اون از هزار جای دیگه دوباره توی مغزت و قلبت خودش رو نشون میده...

 

و این یعنی آخر دلتنگی ها و غصه های دنیا که به هیچ کس هیچ چیزی نمیتونی بگی جز خدا ...

و من دوباره به این دردهای ناگفتنی مبتلا شدم ...

کاش دارویی هم برای این دردهای بی درمان تجویز میکردن...

 

این دومین باره توی سه ماه اخیر که آنفولانزا گرفتم .. هنوز اولی رو خوب خوب نشده بودم که نوع B رو دچارش شدم .. با علائم کمتر اما کلافگی و خسته اش و استخون دردش به اضافه دردهای بالا حالم رو بدتر کرده ..

دلم میخواد فقط دراز بکشم و با داروهای خواب آور تجویز شده توی خلسه خواب آلودگی برم و از این دنیا و احوالات متغریش دور باشم ...

 

امروز توی اداره هیچ کار مفیدی انجام ندادم .. همش کش و قوس دادم بدنم رو .. چای خوردم و .. توی فضای مجازی پرسه زدم ...  هیچ حالم بهتر نشده که بدتر هم شدم و دلم میخواد بشینم به حال خودم گریه کنم ...