حال دلم خوب نیست

روزهای خوبی رو نمیگذرونم...

انگار دارم سعی میکنم وانمود کنم چیزهایی که وجود نداره.. خسته ام.. خیلی خسته..

دلم به اندازه دنیا گرفته و دارم به سختی پوست می اندازم...

و این برای من یعنی مرگ..

اما باید از این مرحله هم بگذرم..

من روزهای سخت زیادی رو پشت سر گذاشتم.. اما این شرایط دیگه برام قابل تحمل نیست..جسم پوکیده و مغز متلاطم از افکارم، روزهام، سال های پیش رو، و حتی ثانیه هایی که به سختی میگذرن.. دارن مثل آهن تو کوره آهنگری گداخته ام میکنن.. و من با هر پتکی خورد میشم.. و این ها همه یعنی درد..

نمیدونم چرا با این همه برنامه ریزی هیچ وقت حساب و کتاب هام با هم جور درنیومد؟؟؟؟

حتی حداقل ترین چیزها هم درست نشد..

من هم اکنون رسما اعلام میکنم که بریدم و قلبم دیگه بیشتر از این توان تحمل مسائل موجود و پیش رو و پشت سر و نداره..

منتظر معجزه هستم..

معجزه ای که هرگز اتفاق نیافتاده..